Social Welfare Institute van Ji-Rong

Lieve allemaal,
Ik ben weer sneller in de pen geklommen dan gedacht. Vandaag het kindertehuis bezocht van Ji. We werden enorm gastvrij ontvangen. Ze waren heel blij ons te zien en met name Ji. Al haar oude vriendjes werden opgetrommmeld, haar verzorgsters enz. Ji herkende bijna niemand meer. Er kwam een oude man op ons af, Ji schrok zelfs van hem. Hij had een foto van hemzelf met Ji op zijn schoot. Ji scheen vroeger heel gek op hem te zijn geweest, ze zat altijd bij hem, ze herkende hem niet. Ha na nei, de verzorgster van wie ze ook een ketting kreeg toen wij haar ophaalden, 3 1/2 jaar geleden, herkende ze niet. Ze heeft nu een haarelastiek van haar gekregen, de vrouw had tranen in haar ogen, het deed Ji weinig. Ze vond het heel leuk om terug te zijn, dat wel, maar toen we weggingen zij ze, ik zou hier nooit meer willen wonen. Het tehuis was verder ook niet veel veranderd. Veel gehandicapte jongens, armoedige huisvesting en heel warm. Totaal geen verkoeling, stenen binnenplaats. We kregen wederom foto's van Ji toen ze 3 jaar oud was, heel herkenbaar. Sommige verzorgsters vlogen op haar af. Ji had echt iets van, leuk maar hou nu maar op. Ze had een koosnaampje, ze zeiden dit tegen haar maar ze reageerde nauwelijks. Vreemd toch, ze heeft het echt afgesloten, althans zo lijkt het. Ji kent nog iets van de Chinese taal. Ze let erg op de karakters en herkent sommige ervan. Ze herkent ook de getallen bijvoorbeeld. We hebben het fotoboek achtergelaten en de grote foto van Ji op canvas vonden ze ook prachtig. Ze krijgt vast een ereplaats. Ze heeft meer indruk bij hen achtergelaten dan Ji kan vermoeden.Daarna werden we uitgenodigd voor een uitgebreide lunch met de streekgerechten van Shanxi province. Vorige keer dat we daar waren dronk ik toen ook wijn. Die directeur vond dat prachtig en een van de eerste dingen die hij tegen mij zei was, jij drinkt toch wel wijn? Ofcourse zei ik. Hij begon al meteen te lachen. Ik dacht, mij zuip je niet onder tafel, oude Chinees. Zo gezegd, zo gedaan. Iedere keer aan tafel "Gan bei", oftewel, proost, en hup zuipen maar. Ik bleef lachen en eten en tussendoor limonade drinken, en ja hoor, ik hield het vol, big smile, mij krijg je er niet onder. Ji leerde hem ondertussen om normaal proost te zeggen in plaats van PLOOST. Wij lagen dubbel van het lachen. Ji brouwde er op los en hij maar na doen. Schitterend. De wijn die ze hier drinken is een soort veredelde jenever, 30% alcohol minimaal. Ik dacht ik drink ook graag limoncello, daar kan ik er ook wel wat van op dus dit moet ook lukken. Ging goed allemaal. Ze vroegen of we niet nog een kind wilden adopteren maar we zeiden dat we 2 kinderen wel genoeg vonden. Ook moesten we weer terug komen binnen 5 jaar, we zien wel zeiden we. Maar het was een zeer geslaagde dag en Ji en Rosa genoten mee aan tafel. Ze vonden Rosa ook heel groot geworden, echt een big sister van Ji. Ji kreeg verder een enorme zak snoep en haar favourite chinese koekjes, heel lief allemaal, die herkende Ji overigens wel! Ik moet nog even vertellen van gisteravond. We zijn naar de kapper geweest in Linfen. Rosa is gewassen, gefohnt en het haar is in laagjes geknipt, staat echt heel leuk. Ji is geknipt en ik ben ook geknipt, we waren totaal 3 euro 50 kwijt. Toch niet te geloven en ze deden het heel goed en heel precies allemaal. We zijn zeker 1 uur binnengeweest. Het washok moet je verder niet goed bekijken maar goed, het was superleuk! We hebben ook in een van deze straatjes ons wasgoed gebracht en kunnen we straks ophalen, kost ook geen drol hier. Rob heeft haast geen kleding meer, we zullen toch meer kleding voor hem moeten kopen. Met dit weer, gemiddeld 35 graden en een hoge luchtvochtigheid kost het wel 2 shirtjes per dag. Is anders niet te doen, je zweet echt enorm hier. De restaurants en hotels en auto's zijn allemaal voorzien van airco, anders is het niet mogelijk om hier normaal te functioneren. De Chinezen klagen er zelf ook over, het lijkt wel alsof de zomers steeds warmer worden en de winters steeds kouder.
Morgen gaan we naar de vindplaats van Ji-Rong. Dit is 120 km naar het westen. Taxi hebben we besteld voor morgenochtend 06.00 uur. Als we terugkomen in het hotel hier in Linfen moeten we meteen door naar de hoofdstad Taiyuan, dat ligt ook weer op 3 uur rijden van Linfen. We overnachten in Taiyuan omdat we zondagochtend vroeg onze vlucht naar Nanchang moeten halen. Vandaar dus. Dus morgen wordt het een lange reisdag. Ik zal waarschijnlijk vanuit Nanchang of anders vanuit Yi-Huang (de plaats van het kindertehuis van Rosa) weer een verslag schrijven. Ben ook benieuwd hoe het hotel daar is. Hier is het hotel heel chinees. We zijn de enige westerlingen en niemand spreekt engels. Een dame van de receptie slechts een beetje. Het ontbijt vanochtend was ook heel chinees. Dumplings, noedels en veel eieren en heel veel onbestendig voedsel. Met handen en voeten een droge witte toast besteld voor Ji, want die heeft steeds buikloop hier. Verder genieten wij enorm van deze reis, we hebben het heel gezellig met elkaar en Rosa en Ji vinden ook alles prachtig. Ji is toch ook heel trots op haar land. Iedere keer zegt ze kijk mam, dat is nou China of zo doet een chinees. In het vliegtuig in Beijing kregen we ons eerste chinese ontbijt, ik vroeg mij af wat het was, ik proefde en Ji zei, vind je het lekker mam, ik zei ja best wel, nou dat is nou chinees eten! Okee Ji, fijn dat je mij daar op wijst, kwam er zo grappig uit. We houden het land hoog en zijn er ook trots op dat onze kinderen hier vandaan komen. We lachen veel om allerlei situaties. Rosa gaat best goed met haar engels, ze verstaat het chinees-engels best redelijk en dat is alleen maar prettig. Lieve mensen, bedankt voor jullie reacties weer en tot horens, liefs van ons allemaal.